بررسی اندیشه‌های اکسپرسیونیستی در شعر شاعران برجسته زن معاصر

  اکسپرسیونیسم یا تعبیرگرایی مکتبی است در ادبیات، نقاشی و سینما که در اوایل قرن بیستم در مهد تفکر، آلمان به­وجود آمد. در ادبیات، اکسپرسیونیسم روشی است که جهان را از دریچۀ عواطف و احساسات می­نگرد که می­توان آن را نشانۀ تمایلات هنرمندانی تلقی کرد که در جامعۀ صنعتی و روبه­رشد اوایل قرن بیستم زندگی می­کردند و بر آن شدند که ضمن ارائۀ تعریفی از جامعۀ سرمایه­داری و ملال و عذابِ تمدن امروز، با هدف ایجاد شیوه­های مؤثر و کارآمد در برابر بحران­­های پیشِ­ روی انسانِ مدرن، گرد هم آیند تا با ارائۀ الگو­هایی در برابر نظم موجود و نفی قالب­های سنتی، زمینه­های آزادی بشری را فراهم آورند.  از سوی دیگر با نظر به اینکه اکسپرسیونیسم دیدگاهی اجتماعی- فرهنگی به مسائل زندگی انسان دارد، در ادبیات، پرداختن به این مقوله مسائل مختلف ادبی به­ویژه جنبه­های زبانی و بلاغی را تحت­الشعاع خود قرار می­دهد، از این رو در این جستار برآنیم تا ضمن ارائه مختصاتی از  مکتب اکسپرسیونیسم و پیوند آن با ادبیات، به بررسی جنبه­های مختلف شعری از بزرگ بانوان شاعر ایرانی از جمله­: پروین اعتصامی، فروغ فرخزاد، سیمین بهبهانی، ژاله اصفهانی و طاهره صفارزاده از منظر این مکتب و ساختار زبانی و بلاغی مربوط به آن بپردازیم.